skrifleti á hæsta stigi hrjáir fangor þessa dagana. svosem ekki mikið að gerast utan vinnu og hversdagslegra athafna, sem leiðir til skrifblokkar. enda fátt leiðinlegra en að lesa um hversdagsleik annara.
öldungis óvíst reyndar hvort skrifgleði lifnar á ný ef eitthvað markvert gerist. er ekki ennþá búin að sætta mig fyllilega við að úthella einkalífi mínu yfir alheiminn. og ekki víst um að alheimurinn stæði samur eftir. sennilega er ég bara að samsinna náttúrunni sem koðnar hægt niður þessa dagana undan kulda og yfirvofandi vetri. hugsanalaufin falla hvert af öðru samhliða laufum trjánna við garðastrætið. mér finnst ekki gott að vera kalt. því síður finnst mér að slíkt ástand eigi rétt á sér næsta hálfa árið. svei því bara.
