mig langar til að koma á framfæri til þín og annara hjúkrunarfræðinga deildarinnar nokkrum athugasemdum.
ég hef frá 12 ára aldri verið með sjúkdóm sem kallast fjölblöðrumyndun á eggjastokkum. einnig er ég með svokallað legslímuflakk auk ítrekaðra samvaxta milli líffæra í kviðarholi.þegar ég var 12 ára missti ég annan eggjastokkinn vegna þessa. það olli mér engum teljandi vandræðum þar til ég komst á tvítugsaldurinn, en þá jókst blöðrumyndun og áðurgreint legslímuflakk til muna. ég lifði svosem með því, 2-3 dagar í mánuði þar sem ég rétt stóð á löppunum vegna sársauka en stóð þó. síðustu 3 árin hefur hinsvegar farið svo að ég hef 6 sinnum farið í skuraðgerðir vegna þessara vandamála, og síðasta árið hef ég farið 3.sinnum, þar sem breytingar hafa orðið á þessum blöðrumyndunum sem valda því að þær springa ekki við tíðir eins og venjulega gerist heldur blæðir inn í þær og út í kviðarholið. slíkt er læknisfræðilega viðurkennt að valdi gríðarlegum sársauka. einnig hefur legslímuflakk og samvaxtarmyndum verið mikil. hvers vegna þetta hefur breyst veit ég ekki, og ekki þeir 2 kvensjúkdómalæknar sem hafa annast mig þennan tíma. frá byrjun september þessa árs hef ég verið óvinnufær vegna þessara vandamála, og hef farið í 2 skurðaðgerðir vegna þessa, þar af aðra inni á landspítala, þar sem ég dvaldi í ykkar umsjón. viku eftir þá aðgerð fékk ég aftur blöðrur, sem ekki hurfu, og var ég lögð inn hjá ykkur vegna þess að mér var ekki vært vegna verkja, til að ég gæti vengið verkjalyf í sprautuformi. svo var ég send heim með 100 töflu pakka af parkódín forte sem hefur verið nánast daglegur félagi minn núna í 2 mánuði. ég hefði svosem getað verið lengur á spítalanum eins og læknirinn minn bauð mér, en ég taldi að ég gæti allt eins grenjað í sófanum mínum eins og hjá ykkur, eins lengi og ég gæti hvílst og hreyft mig í smátíma á hverjum degi án þess að liði yfir mig af sársauka. þegar svo er hins vegar komið að 24.tíma sólarhringsins getur einstaklingur sig hvergi hrært né heldur sofið vegna verkja, er kominn tími til að leggja fólk inn á spítala. það sagði allavega læknirinn minn sem bauð mig velkomna þegar sársaukinn væri orðinn óbærilegur. sem ég þáði. það er ekki leggjandi á aðra fjölskyldumeðlimi að horfa upp á ástvin sinn í slíku ástandi dögum saman og fá ekkert að gert, auk þess sem ég hafði ekki úthald í meira.
þegar ég kom til ykkar var tekið vel á móti mér í fyrstu, ég fékk mínar sprautur og verkjalyf, sem kom svo í ljós að virkuðu ekki jafn vel og lengi og ætlast var til. það þarf svo sem ekki að koma á óvart að manneskja sem hefur verið á verkjalyfjum í lengri tíma myndi með sér þol gegn þeim. það stendur í bókunum, ég meiraðsegja vissi það. hins vegar virtust hjúkrunarfræðingar deildarinnar ósáttir við þessa stöðu mála. meira að segja svo ósáttir, að á 2. njótt innilegu minnar lá ég stútfull af morfínskyldu lyfi með augasteina eins og títuprjónshausa en fann samt sem áður fyrir miklum sársuka. þetta taldi ein af líknandi höndum deildarinnar vera skírt dæmi um það að ég væri annaðhvort móðursjúk eða morfínfíkill að ná mér í næsta fix, þetta væri nú bara ekki hægt og hún vissi bara ekkert hvað hún ætti að gera við mig. þetta væri í hæsta máta óeðlilegt ástand og ég ætti að leita mér annarar aðstoðar.
þetta varð til þess að ég fylltist umsvifalaust gríðarlegri skömm og sektarkennd fyrir að vera veik, fannst ég vera aumingi af versta tagi sem legðist upp á önnum kafið starfólk deildarinnar sem hefði betri hluti við tíma sinn að gera en sinna svona aumingjum eins og mér. þegar maðurinn minn kom stuttu seinna að mér hágrátandi og skjálfandi í rúminu reiddist hann svo mjög að hann átti orðaskipti við viðkomandi hjúkrunarfræðing sem enduðu þannig að hún kom til mín og bað mig afökunar, útskýrði fyrir mér að fólk gæti myndað lyfjaþol eftir langvarandi neyslu þeirra, og tók af mér skýrslu, sem hafði einhverra hluta vegna verið rangt fyllt út og engar tilhlýðlegar skýringar gefnar á veru minni á þessari deild aðrar en þær að ég væri að koma aftur á stuttum tíma vegna verkja. af því hafði hún og fleiri aðilar dregið þá ályktun að eitthvað væri bogið við veru mína þarna.hún ákvað svo að gefa mér sterkari lyf sem krabbameinssjúklingurinn innar á ganginum var að fá, sem dugðu til að steinrota mig klukktíma seinna. ég vaknaði síðan í hnipri til fóta í rúminu mínu daginn eftir, fékk lækni sem sagði að þetta gengi ekki lengur og ákvað að setja mig á hormónalyf sem drepa niður alla starfsemi í móðurlífinu. ég fékk sprautu í magann, spurði hvort ég mætti þá bara fara og því var jánkað. enginn spurði mig neins, ég var ekki formlega útskrifuð svo ég viti til, og enginn athugaði um líðan mína eftir nóttina. ég tók saman föggur mínar og skreiddist út.
nú spyr ég þig, kæri yfirhjúkrunarfræðingur: hvernig væri að í stað þess að hengja upp plaggöt með skrítlum af starfi deildarinnar, og þá sérstaklega hjúkrunarkonunni lindu sem virðist hafa átt skrautlegan feril, væru sett upp þau kjörorð sem hanga á flestum öðrum deildum spítalans; aðgát skal höfð í nærveru sálar.. því að sjúklingar sem hafa verið sprautaðir niður með lyfjum í yfir sólarhring hafa ekki orku til að bera hönd fyrir höfuð sér þegar ráðist er á þá með ómaklegum athugasemdum sprottnum af vanþekkingu á ástandi viðkomandi, sem þó er til á skýrslum stofnunarinnar. samskipti starfsmanna deildarinnar mættu vera þeim mun betri þar sem ein vaktin virðist varla vita hvað hin gerir, og í þessi 3. skipti sem ég hef þurft að leita til ykkar hef ég ítrekað orðið vitni að rifrildum og pirringi milli starfsfólks sem augljóslega er yfirkeyrt af vinnuálagi, undirmannað og ekki allt of hresst með niðurskurði spítalans. þetta get ég allt vel skilið, það er ekki gott að vinna við þessar aðstæður en það ætti ekki að bitna á því fólki sem til ykkar þarf að leita.
eftir þessa áras sem ég varð fyrir af hálfu starfsmanns deildarinnar, stóð ég um tíma á gangi deildarinnar með svo mikinn ekka að ég gat ekki talað. grátbólgin og útúrdópuð. ein kona lét sér detta í hug að athuga hvað væri að angra mig, og hvort hún gæti hjálpað mér eitthvað. aðrir starfsmenn litu á mig og gengu framhjá. þessi kona var sjúkraliði. hún var eina manneskjan sem tók í hendina á mér og reyndi að róa mig niður. vinaleg snerting í eyðimörkinni.
er ekki markmið hjúkrunarfræðinga að líkna og leitast við að láta sjúklingum líða vel? eða er þeirra starfssvið einungis að úthluta lyfjum á réttum tíma og pirrast yfir því að þurfa að breyta út af venjulegri lyfjagjöf? dettur starfsfólki þínu virkilega í hug að það sé einfaldasta leiðin til að ná sér í læknadóp að láta leggja sig inn á sjúkrahús? mér hefur sýnst það af umfjöllun í samfélaginu að til séu einfaldari leiðir. ekki er það maturinn eða þjónustan sem heillar mig, það get ég alveg sagt þér. ég er ekki dópisti, væri orðin það fyrir löngu ef slíkt heillaði mig. mér finnst afar óþægileg tilfinning að vera með takmarkaða heilastarfsemi sökum lyfjaáts. ég er heldur ekki alkóhólisti, þrátt fyrir að hafa gen til. það er bara ekki fyrir mig. þeir sem þekkja mig vita líka að mér finnst fátt aumkunarverðara en dópistar. ég er reyndar nikótínfíkill, ég viðurkenni það fúslega. þó ekki svo slæmur að ég léti keyra mig niður í kjallara á smókinn meðan á legu minni stóð. ég hafði bara hvorki orku til þess, né löngun. fyrir það fékk ég reyndar hrós frá ásakandi hjúkrunarfræðingnum, þegar hún loksins ákvað að athuga mín mál. húrra fyrir mér.
ég vona að ykkur takist að vinna úr niðurskurði og slæmum aðbúnaði starfsfólks ykkar svo þið hafið viðunandi vinnuaðstöðu. ég óska þess líka að starfsfólkið verði sett í endurmenntunarnámskeið um hlutverk og eðli hjúkrunar. ég veit svosem að þið eruð farin að þekkja mig, og miðað við ástand mitt er líklegt að ég lendi hjá ykkur aftur. en ég verð þá búin að taka saman sjúkraskýrslur mínar frá 12. ára aldri og aðrar upplýsingar sem að gagni koma, svona ef þið skylduð vera búin að gleyma orsökum vandræða minna. ég þess óska svo sannarlega að ég þurfi ekki að heimsækja ykkur aftur á næstunni, ég sé ekki að það sé skárra að koma frá ykkur líkamlega skárri með sár á sálinni.
