eftir magnaða ferð til heimaríkis hálvitans tók við ferðalag til ísafjarðar; icelandic rock capital, ef taka má mark á heimamönnum. hitti þar ýmsa kynlega kvisti, vini, ættingja og flesta sem halda að þeir séu eitthvað íslensku tónlistarlífi. mikið gaman og góð stemming, plokkfiskur í boði mugi. namminamm. eftir þá hátið liggur ljóst fyrir að dúndurrokkararnir í 9/11 eiga að fá að hita upp fyrir iron maiden í egilshöllinni í sumar. mínus-schmínus.
hápunktar texaxferðarinnar verða nánar útlistaðir á öðrum vettvangi, en helst má nefna: bresk/spænski umboðsmaðurinn var groundaður í chicago og lá við hjartaáfalli og flogaköstum við að koma honum niður til austin. aukaferð til san antonio til að sækja hann. spilum fyrir fullt hús af fólki við frábærar undirtektir. gestgjafinn handtekinn af lögreglunni fyrir óspektir, dúsir inni til 9 næsta morgun, hljómsveit og græjur í biðstöðu í 4-5 tíma vegna þessa og keyrt heim af fólki með of hátt áfengismagn í blóði. hitti josh homme, hann er stór. meðreiðarmeyjar og -sveinar þeirra queens of the stone age manna um 30 stykki, allir með tattú. sníkti boð í flottasta einkapartýið í austin, með þeim og bravery í flugskýli. komumst ekki sökum handtöku gestgjafa, sendi vínildrengina í staðin. zane lowe er yndi, stærri, búttaðri og vinalegri útgáfa af palla hilmars. heimsókn í the guitar center, þangað ætla ég aftur og með mér út fara nokkur hljóðfæri. gestrisni þeirra austinbúa er mikil, og þar skilur fólk hvað það þýðir að vera í þjónusustarfi. fæ hroll þegar ég kem heim aftur í freðýsuhátt íslensks afgreiðslufólks. það er fyndið að fara á fundi með plötufyrirtækjum. það er ennþá fyndnara að láta elta sig með kvikmyndatökuvél í risastórri ráðstefnuhöll og heyra " hverjir eru þetta? einhverjir frægir?" í hverju horni. breskar hljómsveitir eru svo mikið að reyna að vera "júník" að þær eru allar eins. við mættum 400 útgáfum af sama manninum. fyndið. það er gott að íslendingur, við erum minna eins
