hér átti ekki að verða óléttublogg. vil samt koma dálitlu á framfæri til að fyrirbyggja allan misskilning:
elsku stelpur mínar:
ég vil ekki á nokkur hátt að draga úr mikilvægi þess að hafa spítala við hendina þegar eitthvað kemur upp á við barnsfæðingar. ég virði fullkomlega þær konur sem kjósa að fara á spítala til að eiga sín börn, og skil vel að flestum þyki það öruggara. ég sjálf ætla að skrá mig í mfs-þjónustuna, og gæti alveg hugsað mér að eiga í hreiðrinu sem er hugsað sem millibil við heimili og sjúkrahús. það er hins vegar ekki hægt að stóla á að það verði laust þegar minn tími kemur, og þá þyrfti ég að hokra á fæðingarstofu landspítalans sem er ekki beint aðlaðandi, á deild sem er undirmönnuð og full af stressuðu starfsfólki sem hefur ekki tíma til að sinna fólki eins og það þarf á að halda og fer af sinni vakt eftir klukkunni. þar af leiðir að fæðandi konur verða oft stressaðar sjálfar og upplifa óþægindi sem þær væru alveg lausar við heima hjá sér með ljósmóður sem er til staðar fyrir þær allan tímann. ef eitthvað lítur óeðlilega út er manni húrrað upp á spítala hvort eð er. tíminn sem það tæki mig að komast á sjúkráhúsið heima frá mér er ca 10.mínútur. á þeim tíma yrði búið að undirbúa allt á deildinni fyrir komu mína og læknarnir taka við. það er sirka sá tími sem konur þurfa að bíða á deildinni hvort eð er ef eitthvað kemur upp á meðan verið er að undirbúa skurðstofur og annað slíkt.
það sem ég vildi benda á er að við höfum val. konur eru jú hannaðar til þess að fæða börn, misvel að vísu. ég er alls ekki haldin neinni fæðingarrómantík, ég tel bara að auðveldara sé að hafa stjórn á aðstæðum ef fólk er í sínu umhverfi með góða aðstoð. ég virði skoðanir allra annara á því sem þeir telja best fyrir sig. ég ætla að stefna á heimafæðingu. ekkert víst að það geti gengið. kannski skipti ég um skoðun og fer í hreiðrið. það bara kemur í ljós.
