ákveðin í að rífa af mér anddeyfð þá er hormónainntökum fylgir stormaði ég með familíuna til steinakisa í mat í gærkveldi. er skemmst frá því að segja að dýrindismáltíðin samanstóð af 6 mismunandi dýrum í forrétt ( 7 í tilfelli stefáns en það er önnur saga ), eðalnautakjöti og dýrum vínum. eftir átið voru allir viðstaddir í sama dróma og ég, afvelta af ofáti. sumsé hið besta mál allt saman. ég varð þó fyrir alvarlegu áfalli þegar ég komst að því að lyfjagjöfin hefur þær skelfilegu aukaverkanir að ég er hætt að geta drukkið rauðvín. af einhverjum ástæðum segir líkaminn bara nei takk við rauðvínum heimsins. illa er bleik brugðið og finnst mér þetta óréttlæti mikið í ljósi þess að ég hef bara nokkra daga í viðbót til að njóta þessara guðaveiga áður en likami minn verður heltekinn kafbátum og dularverum hvers konar. svindl og svínarí. ég verð að finna mér eitthvað annað fyrir snorrapartí.
í sömu hugleiðingum stormaði ég á ungann, vort höfðuvígi og samastað síðustu misseri. bregður þá svo við að maturinn er vondur, kaffið þunnt og allt morandi í túrhestum. sætu þjónustukonurnar mínar hvergi sjáanlegar og nauðsynlegt að minna á ábótina góðu. sem ég vildi þó í raun ekki þar sem kaffið er hreint hlandvatn. mér finnst ég hafa verið svikin. lífi mínu virðist vera lokið áður en það formlega fær tækifæri til. hvað verður það næst? tólist sem hæfir sem undirspil við flökun á rauðsprettu á síldarplaninu á seyðisfirði? hvað er eiginlega að þessari þjóð?
maður spyr sig. það er eins hollt að það verði gaman í snorragleði. | fangor 14:04
