það er einföld staðreynd að mann langar miklu meira í hlutina þegar maður má ekki fá þá. siggalára lýsti yfir fylleríisáformum sínum þegar árið er liðið. hvað ég skil hana vel. mig langar í ótæpilegt magn af kaffi, nikótíni og dýrum rauðvínum ásamt súkkulaði, jarðaberjum og öðrum lystisemdum. síðarnefndu hlutina má ég reyndar borða, í hófi. þessi yfirþyrmandi löngun í óhollustu hefur sennilega eitthvað að gera með það að næstu 3 daga ræðst hvort martini tekur sér bólfestu eða siglir sömu leið og aðrir kokteilar. ekki það að ég fæ ekki að vita neitt fyrir víst fyrr en fjórtánda og þá þarf að fylgjast með hvort framhald verði á tilvist hans. sem er eins mikið happa/glappa og hjá hverjum öðrum og tekur 12 vikur að verða nokkuð öruggt. á meðan þarf maður að lifa eins og syndlaus kona og "fara vel með sig". sem þýðir að ég get ekki gert nokkurn skapaðan hlut án þess að fá hugsanaásóknir um hvort ég sé nú að gera eitthvað sem gæti verið óhollt, skemmt eitthvað..ble og bla. eins og börn hafi ekki fæðst árþúsundum saman þrátt fyrir að mæður hafi ekkert um þeirra tilvist vitað fyrr en löngu eftir festingartíma, reykt drukkið og dópað eins og svín og allt verið í fínu lagi. ég fæ órökrétt móðursýkisköst 4 sinnum á dag ( athyglivert það, ég hef nefnilega hingað til aðeins fengið rökrétt móðursýkisköst...;þ ) og almennar geðbólgur aukast jafnt og þétt.
það er eitthvað algerlega óþolandi við það að sitja og bíða vitandi það að jafnvel þó að ég lægi með lappirnar upp í loft og kyrjaði frjósemissöngva, brenni nornakertið og mundi brúðuna sem spunkhildur galdraði fyrir mig eru um það bil fjörutíu prósenta líkur á því að allt gangi upp. ég má ekki neitt, engin vinna, engin líkamsrækt, ekkert álag ekkert þetta og ekkert hitt. ég sit bara og geng hægt og rólega af vitinu.
ef ég var þá ekki löngu búin að ganga framhjá því. | fangor 15:05
