þá eru foreldrarnir flognir. við jón geir litum við í grafarvoginum í morgun til að fylgjast með formúlnum og éta leifar úr skírnarveislu. var það hið ánægjulegasta í alla staði, utan tilraun japanska heimsveldisins til að gera út af við þýska eðalstálið sém átti loksins von á sæti.
ég var að ljúka við frábæra bók: colors insulting to nature. þetta er ein allra skemmtilegasta en jafnframt erfiðasta þroskasaga táningsstelpu sem ég hef nokkurn tíman lesið. hún er erfið vegna maður fylgist með söguhetjunni vaða út í hverja katastrófuna á fætur annari og tárfellir af aulahrolli á meðan maður minnist þess hvernig þessi tími fór með sjálfið og aðra í kring. hún er skelfilega sönn. og hrikalega svört, íronísk og beitt í ádeilunni á drauminn um Frægðina. mæli eindregið með þessari lesningu, ógleymanlegir karakterar og skemmtilegt spark í andlitið á öllum sem láta sig dreyma um að meika'ða svo að lífið öðlist tilgang.
