umlukin hvítfextum fjöllum skelfur maður úr kulda. vestfirðir eru fyrir alvöru fólk og enga eymingja, sagði skáldið. ég gleymdi að taka með lopasokkana og hin fögru fermetrafjöld mágs míns eru vægt sagt skelfilega illa einangruð. brrr.*skjálf*
við hjón litum við í bolungarvík og þáðum dýrindis kaffiveitingar hjá húsfrú ringsted. *smjatt*. vel gæti ég hugsað mér að gera það oftar. verst að víkin er heldur úr leið af vesturgötunni.
kvöldið lofar góðu, upphitun á langa manga með rólegheitagiggi og svo annað ball í krúsinni. ylfa hefur boðað komu sína svo mér ætti ekki að leiðast, og minni hætta á að eyru mín fyllist af vestfirsku rónaslefi. það er stórmínus við það að hætta að reykja að vopnum mínum til að berja af mér óþolandi pakk á böllum hefur fækkað. ef maður passar sig að vera með logandi sígarettu og bera hana umsvifalaust fyrir þegar eitthvurt viðrinið gerir sig líklegt til að tjá sig í of mikilli nálægð við hlustirnar fækkar blautum eyrum í beinu hlutfalli við sígarettuglóðina...
