jahérna. ég hélt að svona viðhorf væru á hröðu undanhaldi í nördaheimum. sennilega er ég bara orðin svona góðu vön. skemmtilegt en jafnframt sorglegt til þess að hugsa að jafnréttisbaráttan á íslandi hafi náð hvað lengst þegar kemur að nördisma kvenna. ég hef amk. ekki lent í því lengi að vera litin hornauga þegar ég segist spila hlutverkaleiki eða sit og er að lesa fantasíu/vísindaskáldsögu. fylgdist með star trek eins og það lagði sig. (utan andstyggðarinnar enterprise) enginn verið sérstaklega hissa yfir því að ég spili world of warcraft heldur.
ég man þá tíð að ég var ein af örfáum konum sem verslaði í nexus (sem var þá ennþá fáfnir-spilabúð). ég varð aldrei vör við neina fordóma hjá ljúflingunum þar, það var frekar svona barnsleg gleði yfir því að það væri til kona sem nennti að spila. auðvitað lenti maður í því að þurfa að sanna sig á köflum, einstaka drengir virtust halda að ævintýri yrðu sjálfkrafa bleik, loðin og leiðinleg þegar stelpa fengi að vera með. yfirleitt var þeim misskilningi fljótt eytt. síðan hef ég bara verið svo sérlega heppin með alla yndislegu nördana mína að þeim þykja kvennördar jafn sjálfsagðir og súrefni. jafnvel ívið meira heillandi...:þ. það eina sem mér finnst pirrandi við að vera kvenkyns nörd er árátta annara slíkra til að ganga út í öfgar í nördismanum til að sanna sig fyrir karlpeningnum. nördaprinsessur geta verið sorgleg fyrirbrigði, eins og sannaðist hér um árið.
ég er að hugsa um að gera á þessu vísindalega könnun næst þegar ég hef tíma til að eyða í vitleysu.
