já, margt er það sem á dagana drífur. áðan fórum við úlfhildur í strætóferð upp í kringl. á leiðinni flykktust að okkur ógæfumenn og geðsjúklingar sem ólmir vildu spjalla um daginn og veginn. eins og ég er nú lúnkin við að bíta af mér aumingja fallast konu hálfpartinn hendur þegar hún situr með engilbarn fanginu. virtust enda einstaklingar þessir líta svo á að litlar ljóshærðar konur með smábörn væru ólíklegar til að hreyta í þá ónotum og þætti jafnvel gaman að spjalla. sem betur fer slapp ég út þegar ógæfumaðurinn var byrjaður að lýsa fyrir mér dætrum sínum þremur og barnabörnum sem hann fengi nú sjaldan að sjá og það væri nú mikið sem maður hefði misst um æfina.... geðsjúklingurinn lét sér hins vegar nægja að segja barnið mitt ósköp fallegt og tjá mér glaðlega að hann byggi í asparfellinu. gott fyrir hann. hef á bak við eyrað næst að taka ekki vagninn sem er á leiðinni í fellahverfið svona um háaumingjatímann. sem er svo pólítískt órétt hugtak að ég ætla að taka það upp.
við yfirlestur námsskrár söngskóla hér í borg lagði ég til nýtt orðtak. það fer óendanlega mikið í taugarnar á mér þegar klassískt menntaðir söngvarar misþyrma dægurlögum með sínum ýktu áherslum og uý-hljóðum. það fer minna í taugarnar á mér þegar einhver rokkar upp aríur af einhverjum ástæðum. sennliega vegna þess að þar eru oft góðar melódíur á ferðinni sem þola alls kyns meðferðir að meinalausu en hvað um það, á dagskrá var ljóðasöngur alls konar, þetta hefðbundna dót s.s nasi gras, en líka þjóðskáldið megas.
