aftursnúin af landsbyggðinni með ælupest dauðans í farteskinu. úlfhildur stefanía er búin að vera fárveik síðan við komum heim og liggur enn. það er hræðilegt að vera með gubbupest þegar maður er tíu mánaða og getur ekki tjáð sig. ástin litla ælifríð á alla mína samúð.
rokkhátíðin fór vel fram og ég skemmti mér konunglega yfir þeim fáu atriðum sem ég sá. aðstandendum til hróss má segja að þessi hátíð stendur undir nafni sem fjölskylduhátíð. púkarnir héngu á sviðsbrúninni fram yfir síðasta atriði og ég er ekki frá því að nærvera þeirra hafi gert það að verkum að fyllerí og vesen var í algeru lágmarki. það er líka afskaplega erfitt að vera með attitjúd þegar börn flykkjast að manni og biðja um áritanir. held að margir hafi haft gott af því að upplifa sig loksins sem smá stjörnur og hafi því getað slakað á artistanum í sér.
skriðurnar hennar ylfu voru frábærar, þrusu skemmtilegt popprokk. ég stóð aðeins of nálægt sviðinu til að heyra texta almennilega en það sem ég heyrði var skemmtilegt. ég vissi bara ekki að það væru svona margar konur í bolungarvík... hvað þá svona miklir rokkarar :þ mér skilst á jóni geir að gagnrýnandi moggans sé mér sammála og gefi þeim fullt hús.
til að leiðrétta moggann örlítið má þess geta að jón geir er með rifinn liðþófa öðru hnénu en ekki læstur í baki. hann er því tignarlegur eins og staurfætt kind og fær öll rokkstigin fyrir að klára giggið því hann getur tæplega gengið. vel að merkja var performans þeirra ampopliða einn sá besti á hátíðinni, þeir eru alltaf að verða betra og betra sviðsband.
